برگزاری نشست لزوم مشارکت جمعی

در راستای برگزاری سلسله نشست های تخصصی تسهیلگری و راهبری گروه، اولین نشست تخصصی در اردیبهشت ماه 1396 با موضوع لزوم مشارکت جمعی در فعالیت های تسهیلگری برگزار گردید. این سلسله نشستها با توجه به ایجاد فضایی برای تبادل دانش و تجربیات تسهیلگران و همچنین ارایه ایده ها و راهکارهایی برای تسهیلگری در حوزه های مختلف برگزار می گردد. با توجه به ظهور و حضور رسمی تسهیلگری در کشور در طی دو دهه اخیر، آنچه در حال حاضر ضروری به نظر می رسد ایجاد انسجام در فضای تسهیلگری، لحاظ نمودن کدهای اخلاقی و حرفه ای و تعهد به در نظر گیری آنها، یادگیری مستمر و به روز رسانی دانش و مهارت های تسهیلگری می باشد.

در ابتدای این نشست شرکت کنندگان درباره نحوه آشنایی خود با حوزه تسهیل­گری و تجربیات و فعالیت­هایی که داشتند، صحبت کردند. در ادامه گلی احمدی فرد در رابطه با انجمن، اهداف و رویکردهایش توضیحاتی ارایه نمود.

راهبر جلسه، آیدین مهدی زاده، موضوع نشست را با مطرح کردن واژه «ضعف» آغاز کرد و از حاضران خواست نظرات خود را درباره این کلمه و ارتباط آن با مشارکت بیان کنند. به دنبال نظرات مختلفی که در این باره مطرح شد، جمع به 2 واژه توانمند­سازی و توان­افزایی رسید. پرسش بعدی که در جمع مطرح شد، این بود که اگر ما قدرت مطلق (در برابر ضعف مطلق) داشته باشیم، آیا باز هم به دنبال مشارکت می­رویم. نتایج این گفت و گو مشخص کرد که مشارکت می­تواند ما را به قدرت پایدار برساند، زیرا مشارکت ایجاد هم­افزایی می­کند.

مشارکت می تواند در طیف “با مردم، برای مردم و توسط مردم” صورت پذیرد و حتی در زمانی که مشارکت از نوع “برای مردم” می باشد نیز بخشی از طیف مشارکت است یعنی حتی مشارکت صفر نیز مشارکت است به همین دلیل رأی­های ممتنع و سفید نیز باید شمرده شوند.

سوالی که مطرح می شود این است که مشارکت وسیله  است یا هدف؟ آیا می­رویم که مشارکت کنیم یا مشارکت می­کنیم که کاری را به انجام برسانیم. با توجه به نگاه افقی تسهیل­گر، مشارکت ایجاد­کننده یک اتفاق است، حال این که این اتفاق چیست، آن هدف بعدی است. در واقع هر دوی این شرایط وجود دارد، مهم این است که ما به عنوان تسهیل­گر بدانیم که در کجا ایستاده­ایم، به عنوان نمونه در فرآیند آموزش مشارکت وسیله است و از ابزارهای آن در آموزش استفاده می کنیم. در جامعه محلی وقتی دیگر تسهیل­گر نیست جریان توان­مند سازی یا توان­افزایی باید ادامه یابد، پس هدف جوشش مردم و با هم بودن آن­هاست.

نمونه ای دیگر از مشارکت در کلمات عبارات امر به معروف (امر یا عادت شناخته­شده) و نهی از منکر (امر ناشناخته) نیز دیده می شود. دلیل این که گفته نمی­شود امر به خیر و نهی از شر این است که خیر و شر امور مطلقی هستند که باز ممکن است ایجادکننده نگاه عمودی از بالا به پایین باشند. فرآیند مشارکت کمک می­کند که ما معروف­های خود را بازتولید کنیم و مشارکت کم­ هزینه­ ترین مسیر تبدیل ضعف به پایداری است.